Przyrodnicze

REZERWAT PRZYRODY BÓR NA CZERWONEM

Już w 1925 roku dostrzeżono unikalny charakter kompleksu leśnego tworząc rezerwat przyrody obejmujący ochroną 2 ha torfowiska wysokiego. W związku z intensywnymi pracami wydobywczymi torfu, które zagrażały bytowi torfowiska, postanowiono w latach 50-tych XX wieku rozszerzyć obszar ochronny rezerwatu do 8 ha, a w kolejnych latach do ponad 114 ha.

Jednym z występujących tu glonów jest wstężnica, która po wyschnięciu jesienią uzyskuje kolor ciemnoczerwony. To właśnie od jej zabarwienia pochodzi nazwa rezerwatu.

Czym jest torf?

Torf jest zaliczany do skał osadowych powstałych w wyniku niepełnego rozkładu szczątków roślinnych w wierzchniej warstwie gleby w warunkach długotrwałego lub też całkowitego podtopienia. Złoża torfu przyrastają niezwykle wolno, około 1-1,5 mm rocznie i to przy zachowaniu odpowiednich warunków. Przez stulecia torf był używany w celach gospodarczych, głównie jako nawóz oraz opał. Znalazł również zastosowanie w lecznictwie jako borowiny i dodatek do różnego rodzaju medykamentów.

Przez teren rezerwatu została wytyczona niezwykle interesująca ścieżka edukacyjna, przybliżająca turystom ten mało znany, ale jakże piękny fragment Podhala. Platforma widokowa mieszcząca się z na jej końcu pozwala podziwiać panoramę Tatr i Gorców, ale przede wszystkim niezwykły i malowniczy krajobraz torfowiska.

GORCE

Od północy Nowy Targ otacza zielony masyw Gorców zaliczany do Beskidów Zielonych. Łagodnie wznoszące się zalesione szczyty zachęcają do rodzinnych wędrówek zwłaszcza z małymi dziećmi.

Cechą charakterystyczną Gorców są liczne polany będące pozostałością po dawnej gospodarce pasterskiej prowadzonej przez ludność pochodzenia wołoskiego. Sam nazwa tego pasma górskiego najprawdopodobniej  wywodzi się od słowa gorzeć, które oznacza palić, płonąć. Tak zwaną metodą żarową dawni pasterze przekształcali leśne ostępy w polany.

Przez Gorce prowadzi wiele szlaków turystycznych pieszych, rowerowych jak i konnych. Są atrakcyjne o każdej porze roku, a na ich terenie działa kilka schronisk turystycznych, w tym największe znajdujące się pod najwyższym szczytem całego pasma – Turbaczem (1310 m n.p.m).

zobacz również: szlaki piesze

GORCZAŃSKI PARK NARODOWY

Pierwsze kroki związane z ochroną przyrody w Gorcach poczyniły już władze austriackie zaniepokojone postępującą dewastacją lasów w Galicji. Wydały one w roku 1782 tzw. Patent „O ważności i użytku lasów”, w którym zobowiązywano właścicieli gruntów do racjonalnego ich użytkowania.

W 1927 roku na terenach leśnych należących do hrabiego Ludwika Wodzickiego powstał drugi w polskich Karpatach prywatny rezerwat przyrody. Obszar ochronny wynosił około 120 ha, które w latach 30-tych XX wieku powiększono do 200 ha. Również w latach 30-tych na południowych stokach Lubania został utworzony rezerwat „Modrzewie”.

W 1981 roku został powołany do życia Gorczański Park Narodowy, zajmujący nieco ponad 7000 hektarów powierzchni. Na jego terenie prowadzona jest ochrona przyrody ścisła, czynna oraz krajobrazowa.

Stoki górskie są bogato wyrzeźbione przez procesy erozji, którymi biegną leje potoków. Do osobliwości gorczańskiej przyrody można zaliczyć wychodnie skalne występujące pojedynczo lub w skupiskach, jak „Kudłoński Baca” położony na północnych stokach Kudłonia. Niewątpliwą atrakcją są jaskinie, z największą „Zbójecką Jamą” w pobliżu Jaworzyny Kamienickiej.